Wil je een blikkie ?

 

Wilt u een blikkie?

Ik leef sinds 22 maart onder Spartaanse omstandigheden op mijn eilandje op de Vinkeveense plassen. Hier is geen avondklok, hier zijn geen besmettingen en dat heeft alles te maken met het feit dat er gewoon geen mensen zijn. Ik ben alleen op het eiland. Als een ontspoorde Robinson Crusoe trotseerde ik afgelopen week de kou met een illegale houtkachel, die zoveel fijnstof uitstoot, dat ik de komende jaren in ieder geval niet op GroenLinks zal stemmen. In de totale eenzaamheid werk ik aan het nieuwe Matroze album. Soms komt er iemand langs om iets in te spelen. Laatst nog een violiste. Maar ik ben inmiddels zo vervreemd van de buitenwereld dat ik, wanneer ze weg is, nog steeds tegen haar praat…Ik praat sowieso de hele dag tegen het niets. Ik weet niet ….het gebeurt gewoon. Afgelopen weekend kwam één van mijn dochters logeren. Het voelde zo onwerkelijk…een gesprek met iemand voeren. We stookten een groot vuur en het voelde goed…het voelde oer…Plotseling werden we opgeschrikt door keiharde muziek …niet zomaar muziek…ik hoorde Sam and Dave…Otis Reading…Sam Cooke…Aan de horizon verscheen de Vinkeveense patatboot. Een soort te grote strontpraam met een stalen opbouw die er vele jaren later is aangelast. Boven op het dak bevond zich een lelijke aluminium schoorsteen waar witte walm uitkwam die rook uitbraakte met de geur van afgetapte motorolie. Op het dek bevonden zich 3 mensen. De kapitein, gekleed in een spijkerbroek, streepjes matrozen hemd en dikke antislip laarzen. Zijn vrouw droeg een oogverblindend paars trainingspak en dochter was getooid in een zelfgemaakt rafelig paashaaspak en danste volledig uit de maat op de good old stax-ritmes. ’Zullen we een patatje nemen?’ vroeg ik aan mijn dochter. Ik had niet echt honger maar misschien wel behoefte aan een gesprek met mensen of uit een gebaar van solidariteit om deze middenstander te helpen. ‘Jaaaa’ juichte mij dochter…’Patat…ik wil patat’. Als een soort schipbreukeling met de redding nabij maakte ik wenkende bewegingen. Toen de patatboot mijn eiland op tien meter was genaderd riep ik naar de kapitein ‘Twee patat met! Kom niet dichterbij…het is ondiep ..ik kom wel met mijn bootje langszij. ‘Ach wel nee’ riep de kapitein ‘Ik steek hem er wel in’ . Als een ervaren ‘pulswing ‘visser bleek hij in staat binnen dertig seconden de gehele bodem om te ploegen en het vijftig jaar oude ecosysteem van de veengrond geheel om zeep te helpen. ‘Lekker frikadelletje erbij?’ vroeg zijn vrouw. Ik keek haar aan. Ze zag eruit als een complot-tokkie uit Amsterdam noord. ‘Ik ga over mijn nek van frikandellen.’ riep ik haar toe. Het was niet mijn bedoeling dit tegen haar te zeggen, maar het rolde er gewoon uit. Dat krijg je van de eenzaamheid Ze zette de muziek nog harder. ‘A change is gonna come’ van Sam Cooke. Ik dacht dat ik gek werd. Ik verwachtte Gerard Jolink of Renée Froger…maar Sam Cook? De vrouw zette de muziek weer zachter. ‘Wil je een blikkie?’ ‘Mevrouw…mijn hele fucking koelkast zit vol met drank. Die ga ik zo meteen opdrinken om deze gebeurtenis zo snel mogelijk te vergeten.’ Inmiddels waren er al 30 minuten verstreken. En dat allemaal voor 5 euro handel. ‘Hou nou eens op met dat geploeg man…ik kom met mijn bootje naar je toe. ‘schreeuwde ik boven Sam Cooke uit. Mijn dochter kreeg medelijden. ‘Weet je wat?’…doe er ook dan maar een kaassoufflé bij. Uiteindelijk 45 minuten actie van de Vinkeveense patatboot voor totaal 7 euro. Ik voer langszij en nam de etenswaar in mijn bootje. Een half uur na deze maaltijd vond ik mijzelf kotsend boven het toilet. Het lag niet aan de patat…het waren de emoties om weer eens echte mensen te zien…weet je wat…ik heb inspiratie voor een nieuw lied…’De Ballade van de Patatboot’

Ik mis je

 

In het jaar 2008 liep ik na een destructief avondje overmatig alcoholgebruik uit te waaien op het prachtige strand van IJmuiden. Het was ijskoud en het voelde alsof de snerpende wind rechtstreeks via mijn neusgaten en ogen mijn hersenen teisteren. Een eindje verderop stond een vrouw die ik het beste kan omschrijven als de ‘verschijning’ in de fantastische Madonna clip ‘Frozen’ . Zij leek een stukje boven de grond te zweven, droeg een dun, felgekleurd, blauw gewaad, staarde geheel ongevoelig voor de ijzige kou, naar de woeste zee. Toen ik haar op één meter naderde richtte zij haar vinger naar de einder en mompelde ‘Mijn man…mijn man…’ Geconcentreerd tuurde ik de horizon af in de hoop een klein scheepje te zien. Toen ik mij weer tot haar richtte was ze verdwenen. Niet weggelopen ofzo…gewoon helemaal verdwenen. Mijn door alcohol benevelde gedachtes liepen vast op één constatering…dit was een visioen…een waangedachte al dan niet veroorzaakt door een tijdelijk delirium. Ik kon ‘s avonds in bed, de gedachte aan de vrouw niet meer loslaten, wilde eigenlijk de fles aan mijn mond zetten om te vergeten maar vond uiteindelijk de gebeurtenis te bijzonder om uit mijn hoofd te wissen. Midden in de nacht werd ik opgeschrikt door een  krakend geluid .Plotseling  waaide er een koude wind door mijn kamer.  Ik deed mijn ogen open en zag tot mijn grote schrik de vrouwelijke verschijning aan de rand van mijn bed staan. Met dezelfde blik waarmee zij naar de zee had gestaard keek ze nu mij aan.  Mijn adem stokte in mijn keel en ik grabbelede nerveus naar de lichtschakelaar. Toen ik die had gevonden en het licht aanzette was de verschijning verdwenen. Snel deed ik het licht weer uit in de hoop haar weer te zien maar helaas…het bleek de laatste keer te zijn geweest. Ik heb haar nooit meer gezien. Om dit waargebeurde verhaal in de geschiedenis te verankeren besloot ik er een lied over te schrijven. Een lied over verdriet en hoop van een vrouw wiens man ergens achter de golven is verdwenen. Inspirator en collega Jef Hofmeister heeft daar ook zo’n mooi lied over geschreven. ‘Het graf van een Zeeman’ (te beluisteren op onze zeedee ‘Klap van de Giek’).  Al gauw bleek dat  deze ingrijpende gebeurtenis uit mijn leven, niet te omvatten was in een enkel lied. Het moest een symfonie worden…en het werd de IJmuider Symfonie. Een half jaar lang zondigde ik mijzelf af om aan deze megaklus te werken. Ik realiseerde mij ook dat ik niet over de technische vaardigheden, maar vooral over het geduld, beschikte om arrangementen te maken voor 55 verschillende instrumenten. Ik vroeg mijn toenmalige accordeoniste Jina Sumedi mij te helpen bij de arrangeren. Het werd een vruchtbare samenwerking waarmee Jina zich niet alleen ontpopte tot bekwaam arrangeur maar ook tot mede-componist. De rest is geschiedenis. We kregen de gouden driehoek (kapitaal, cultuur & politiek) op één lijn en reisden af naar Praag om de cd op te nemen met het voltallige   FILMharmonic Orchestra Prague. Op 29 augustus 2009 kwam onze droom uit. Met 55 muzikanten en 200 koorleden vond de première plaats van de IJmuider Symfonie op het Havenfestival IJmuiden. Toch wil ik jullie nog even terugnemen naar het moment dat ik in alle eenzaamheid, die vrouw op het strand zag staan. Deze gebeurtenis was de directe inspiratiebron voor het lied wat ik kort daarna heb geschreven. ‘Ik mis je’. In de clip te zien met het voltallige 4Tuoze Orkest maar op ons nieuwe album wordt dit weer teruggebracht naar basis, waar het ooit begon. In al zijn simpelheid met een gitaartje, accordeon en viool. Op dezelfde plek waar ik het ooit schreef. Waar ik mij dagenlang, net als nu, als een kluizenaar had afgezonderd om geconcentreerd te kunnen werken.   https://www.youtube.com/watch?v=GKAKbai6hrU