De Laatste Bel

Hoe vaak loop je niet met de gedachte rond of wordt je zwetend wakker in je bed ? Ik heb iemand vermoord !! Het schieten met een luchtbuks op kikkers of het dood meppen van een mug..je bent al vrij snel een moordenaar .Maar zolang het bij insecten of kleine beestjes blijft  lig je er niet  wakker van. Dat wordt anders als het om mensen gaat. En dan heb ik het niet over het in koelen bloede doodschieten van iemand of een dodelijk ongeluk veroorzaken onder invloed. Ik neem u graag mee naar een grijs gebied. Misschien voelt u zich wel een moordenaar als u dit gelezen heeft. De stelling is: Ik heb de rector van mijn school vermoord !!..Wij gaan terug naar de jaren 60. Mijn vader was leraar op het Christelijk Lyceum Amstelveen. Een armoedig, naargeestig,  crisisachtig  gebouw  van hout, met lange gangen geplaveid met stoeptegels. De rector was een zekere Hermann Wesselink.   Een dictator pur sang. Over de doden niets dan goed, maar deze man   terroriseerde niet alleen zijn leerlingen  met zijn fascistoïde - achtige regiem, maar ook zijn collega leerkrachten. Althans zo hoorde ik het van mijn vader. Hij kon zomaar de lerarenkamer binnen lopen en een van de leerkrachten en public vernederen. Het was zijn specialiteit. Een onbehouwen boer eigenlijk zonder stijl of klasse. Ik begreep dat het mijn vader was overkomen.  Ik kwam op een dag de woonkamer binnen en zag dat mijn vader met een bandrecorder geluiden opnam van een lp. Het waren geluiden van knallend glasgerinkel. Ik vroeg hem waar hij mee bezig was. Hij zei dat het een wraak actie betrof tegen Hermann Wesselink . Naast de school lagen grasveldjes waar veel gevoetbald werd. Oud-leerlingen, kinderen van andere scholen of gewoon nog leerlingen van de school ramden met groot plezier ballen door de zwakke ruiten  waardoor er zo’n 3 tot 4 keer per week nieuwe ramen in gezet moesten worden. Hermann Wesselink was geobsedeerd geraakt van het geluid  van glas gerinkel. Soms zag je hem tijdens de les naar buiten stormen, als een briesende stier, achter de voetballende kinderen aan. Vloekend en tierend, fulminerend,  keerde hij dan op zijn burcht terug. Zijn gezicht rood gekleurd en zijn halsaderen opgezwollen en zwaar kloppend ..De bandrecorder werd voor zijn deur gezet en de play-knop ingedrukt. Een oorverdovende explosie van glas, dreunde door de gangen van het Christelijk Lyceum. Wesselink stoof zijn kamer uit en begon  schuimbekkend de ramen te inspecteren. Hij was zo razend dat hij de bandrecorder niet opmerkte. Even later liep hij de lerarenkamer binnen en zag tot zijn ontsteltenis hoe zijn onderdanen hem honend aankeken. “Koldijk..Koldijk..godverdomme “schijnt hij gezegd te hebben. Toen mijn vader een jaar na het incident de school verliet werd hij opgevolgd door een andere Koldijk. Mijn oudste broer…Als leerling dan. Ik hoorde hem  klagen tegen mijn vader dat hij zo vaak zonder reden door Wesselink werd uitgescholden . “Gewoon een grote bek teruggeven “was zijn advies ..Toen mijn oudste broer de school verliet was het mijn beurt. Als 12-jarig ventje in de brugklas. Mijn vader en mijn broer hadden me gewaarschuwd ..probeer ieder contact met Wesselink te vermijden… Op een dag liep ik de Nederlandse les in waarbij de deur precies dicht viel op de laatste bel. De lerares zei dat ik te laat was en dat ik mij bij de conrector moest melden. Ik zei dat ik niet te laat was en dat ik de gehele klas als getuige had. De juf, die een oud-leerling van mijn vader bleek te zijn werd nog al giftig..: Ga weg weg “siste ze..Ik liep door de troosteloze met stoeptegels geplaveide gangen.. Bij de conrector aangekomen vertelde ik mijn verhaal. Het was een aardige man, waarvan ik wist dat hij veel sympathie had voor de bandrecorder actie van mijn vader. “Kom “zei hij, “We gaan wel even met de juffrouw praten”. Zover kwam het echter niet. Op de helft van het traject werden we door Wesselink onderschept. “Kom jij maar eens met mij mee kleine Koldijk”schreeuwde hij. Hij pakte mij hardhandig bij mijn arm en trok me zijn kamer binnen. Hij keek mij woedend aan, zijn gezicht werd rood en zijn halsslagaderen begonnen wild te kloppen. “Koldijk,Koldijk..Godverdomme..Koldijk.".spuugde hij uit. Ik dacht dat hij me ieder moment ging slaan. “Doe even rustig aan man”zei ik tegen hem..met een enorme agressie zag ik zijn vuist op mij afkomen , maar ik kon hem met een flitsende beweging  ontwijken. Ik voelde opeens dat ik van hem werd weggetrokken. Het was de conrector , die ons was gevolgd. “Rustig aan Herman rustig aan ”zei hij..”Kom Koldijk, loop maar even met mij mee”. Hermann bleef vloekend achter..”Kom terug !! “schreeuwde hij “Koldijk godverdomme kom terug !!”..De volgende ochtend kregen wij te horen dat Wesselink aan een hersenbloeding was overleden..we kregen vrij..zo hee .. dat is er uit !!