Jaque Brel, Roxeanne Hazes en spelen in Noord Holland

Roxeanne Hazes wint de prestigieuze Edison Award. Toch even googelen of iedereen het er mee eens is. Zoekwoorden: Roxeanne Hazes, kritiek en Edison. Resultaat: Roxeanne Hazes krijgt kritiek tijdens de Edison uitreiking voor het feit dat zij loshangende borsten heeft. In mijn vorige betoog stelde ik al  dat Nederland muzikaal moet worden heropgevoed en dat daarom eerst de rotte appels moeten verdwijnen. Dat geldt dan nu ook voor de jury van de Edison Awards. Ik kreeg er gelijk het volgende gevoel bij. ..Die juryleden komen uit de provincie Noord Holland. Het kan niet anders. Eén van de grootste horror stories uit deze cultuur hatende provincie is het optreden van Jaque Brel in Bergen in  1964, live opgenomen door de vpro televisie. De opnames vonden plaats in Het huis met de Pilaren. De eigenaar had afgedwongen dat bezoekers, voornamelijk ongeïntereseerde pensionado’s  tijdens het concert een peperduur diner moesten verorberen met tikkende vorken op het porselein en glasgerinkel  als gevolg. De grote Jaque Brel was  terecht not amused. Een dergelijke botheid had hij nog nooit gezien. Hij weigerde zijn gage en smeet het op de grond. Meester vertaler Ernst van Altena, die Brel naar Nederland had gehaald, schoof net voordat de woedende  Brel in grote vaart naar Brussel zou rijden, een enorme Alkmaarse kaas, met een diameter van 50 centimeter door het autoraam.’’Excusez moi et Bon Fromage Jaque’ waren de legendarische woorden van Altena. Jaque kon er wel om lachen, maar nooit meer zou hij terugkeren naar het gebied waar er respectloos met muzikanten wordt omgegaan. Ik heb in de jaren tachtig veel in Noord Holland gespeeld. Het publiek stond altijd met de rug naar je toe, zo dicht mogelijk tegen de bar aangeplakt. Als we na een optreden gefrustreerd in de kleedkamer zaten kwam de promotor binnen. ‘Ze vinden het te gek. Zo zijn ze hier nou eenmaal..ze willen een toegift.’ ‘Echt waar?’ vroegen wij dan heel naïef . We sprongen het podium weer op het geen met gejuich werd begroet. Na de eerste noten draaide men zich weer massaal om en bleek de bar wederom interessanter te zijn dan onze muziek. Dit is het milieu waarin de juryleden van de Edison Awards zijn opgegroeid. Ik had in de jaren tachtig een zogenaamde Laissez Passer, die mij zowel in de Melkweg als Paradiso vrije toegang verschafte. Ieder dag bezocht ik zodoende een concert. Ik heb nog nooit, en ik herhaal..nog nooit een journalist gezien die  uit zijn dak  ging bij de meest waanzinnige optredens. Ze hadden het altijd te druk bij de bar waar ze irritant luid tegen elkaar stonden te schreeuwen. Schreeuwen? Ja , dat kan Roxeanne als de beste