Scooters, koopwoningen en gevaarlijke eenlingen

‘Je weet toch dat je hier je scooter niet mag starten? Je weet het toch?’ Frieda staat op vier veilige meters hoogte, vanaf het balkon , bij de ingangspoort van Matrozenhof,  Givanni toe te spreken. ‘Ja mevrouw. ..het spijt mij..Ik had het moeten weten.’  ‘Het spijt je helemaal niet Givanni. Ik lees het van je gezicht! ‘ ‘Mevrouw, het spijt mij echt . Ik was er niet helemaal bij met mijn hoofd. Ik heb de laatste tijd nogal nare dingen meegemaakt.’ ‘Dat is jouw probleem Givanni. Daar heb ik niets mee te maken.’ Het is tijd om in te grijpen. ‘Laat hem met rust Frieda en ga naar huis!’ zeg ik. ‘Als Givanni wit was geweest had je niets gezegd. Ik rijd en start ook altijd op het Matrozenhof Tegen mij durf je niks te zeggen.’ voeg ik er nog aan toe. Stampvoetend loopt Frieda weg terwijl ik Givanni een knipoog geef. Frieda is zo’n geval. Ze heeft niets te doen behalve iedereen in de gaten te houden. De orde en regels moeten gehandhaafd worden zoals zij dat wil anders belandt ze in een inrichting. Givanni ken ik vanaf het moment dat ik op Matrozenhof kwam te wonen. Mijn eerste echte kennismaking was op het moment dat zijn oudere broertjes de postbode in elkaar  beukten. Die had de kleine Givanni een zwarte aap genoemd. ‘Zo is het wel genoeg mannen. Hij heeft zijn straf nu wel verdient.’ zei ik tegen de broertjes. Ze stopten gelijk met slaan. ‘Ja buurman ..U heeft gelijk ..het is wel genoeg zo.’ Het Matrozenhof is een vesting van sociale woningbouw op de Kadijken waar de koopwoningen zich als een ziekte door het gebied verspreiden en het hof langzaam in een wurggreep nemen. Ook van binnenuit worden de sociale woningen snel verkocht op het moment dat er iemand vertrekt. De samenstelling hier is pikant te noemen. De vijfkamer appartementen worden bewoond door grote gezinnen van Surinaamse en Marokkaanse afkomst. ( en door ondergetekende Nederlands/Israelische) . Op de 2 kamer appartementen wonen veelal witte vrijgezelle mannen die eigenlijk altijd klagen en nooit een hand zullen uitsteken als je ze om hulp vraagt. Mijn vrouw werd een keer achterna gezeten door een geflipte oude Turk met een mes in zijn handen. Hij dacht dat we zijn kleinkinderen mee naar Israel wilden nemen. Onze buurtjes van Marokkaanse afkomst en de broertjes van Givanni waren er als eerste bij om mijn vrouw te beschermen.

‘Gaat het Givanni?’ vraag ik hem voordat hij met zijn scooter weg rijdt. ‘Dank u buurman. Het gaat nog niet zo goed, maar ik probeer er het beste van te maken.’  ‘Sterkte Givanni!’ roep ik hem na terwijl hij gas geeft. Afgelopen  November ging Givanni de was ophalen voor zijn moeder. Op de Wittenburgergracht liet hij de motor draaien. Toen hij uit de wasserette kwam zag hij dat er een witte man van een jaar of veertig op zijn scooter sprong en er vandoor ging. Hij wist wie de man was en ging ’s avonds met een paar vrienden verhaal halen. De witte man kwam naar buiten en schoot   Ayman Mouyah  dood en verwondde Givanni. Givanni kreeg een revolver op zijn hoofd en hoorde de klik van de trekker. De kogels waren op. De moeder van Givanni liet mij op een a-viertje zien waar de bijna fatale kogel zat..tussen zijn hart en longen. Operatie was geen optie..te gevaarlijk..Bij de laatste schietpartij in het speeltuingebouwtje op Wittenburg waar Mohamed Bouchikhi werd vermoord  kreeg Givanni twee kogels in zijn nek..het moet niet gekker worden..