Ik mis je

 

In het jaar 2008 liep ik na een destructief avondje overmatig alcoholgebruik uit te waaien op het prachtige strand van IJmuiden. Het was ijskoud en het voelde alsof de snerpende wind rechtstreeks via mijn neusgaten en ogen mijn hersenen teisteren. Een eindje verderop stond een vrouw die ik het beste kan omschrijven als de ‘verschijning’ in de fantastische Madonna clip ‘Frozen’ . Zij leek een stukje boven de grond te zweven, droeg een dun, felgekleurd, blauw gewaad, staarde geheel ongevoelig voor de ijzige kou, naar de woeste zee. Toen ik haar op één meter naderde richtte zij haar vinger naar de einder en mompelde ‘Mijn man…mijn man…’ Geconcentreerd tuurde ik de horizon af in de hoop een klein scheepje te zien. Toen ik mij weer tot haar richtte was ze verdwenen. Niet weggelopen ofzo…gewoon helemaal verdwenen. Mijn door alcohol benevelde gedachtes liepen vast op één constatering…dit was een visioen…een waangedachte al dan niet veroorzaakt door een tijdelijk delirium. Ik kon ‘s avonds in bed, de gedachte aan de vrouw niet meer loslaten, wilde eigenlijk de fles aan mijn mond zetten om te vergeten maar vond uiteindelijk de gebeurtenis te bijzonder om uit mijn hoofd te wissen. Midden in de nacht werd ik opgeschrikt door een  krakend geluid .Plotseling  waaide er een koude wind door mijn kamer.  Ik deed mijn ogen open en zag tot mijn grote schrik de vrouwelijke verschijning aan de rand van mijn bed staan. Met dezelfde blik waarmee zij naar de zee had gestaard keek ze nu mij aan.  Mijn adem stokte in mijn keel en ik grabbelede nerveus naar de lichtschakelaar. Toen ik die had gevonden en het licht aanzette was de verschijning verdwenen. Snel deed ik het licht weer uit in de hoop haar weer te zien maar helaas…het bleek de laatste keer te zijn geweest. Ik heb haar nooit meer gezien. Om dit waargebeurde verhaal in de geschiedenis te verankeren besloot ik er een lied over te schrijven. Een lied over verdriet en hoop van een vrouw wiens man ergens achter de golven is verdwenen. Inspirator en collega Jef Hofmeister heeft daar ook zo’n mooi lied over geschreven. ‘Het graf van een Zeeman’ (te beluisteren op onze zeedee ‘Klap van de Giek’).  Al gauw bleek dat  deze ingrijpende gebeurtenis uit mijn leven, niet te omvatten was in een enkel lied. Het moest een symfonie worden…en het werd de IJmuider Symfonie. Een half jaar lang zondigde ik mijzelf af om aan deze megaklus te werken. Ik realiseerde mij ook dat ik niet over de technische vaardigheden, maar vooral over het geduld, beschikte om arrangementen te maken voor 55 verschillende instrumenten. Ik vroeg mijn toenmalige accordeoniste Jina Sumedi mij te helpen bij de arrangeren. Het werd een vruchtbare samenwerking waarmee Jina zich niet alleen ontpopte tot bekwaam arrangeur maar ook tot mede-componist. De rest is geschiedenis. We kregen de gouden driehoek (kapitaal, cultuur & politiek) op één lijn en reisden af naar Praag om de cd op te nemen met het voltallige   FILMharmonic Orchestra Prague. Op 29 augustus 2009 kwam onze droom uit. Met 55 muzikanten en 200 koorleden vond de première plaats van de IJmuider Symfonie op het Havenfestival IJmuiden. Toch wil ik jullie nog even terugnemen naar het moment dat ik in alle eenzaamheid, die vrouw op het strand zag staan. Deze gebeurtenis was de directe inspiratiebron voor het lied wat ik kort daarna heb geschreven. ‘Ik mis je’. In de clip te zien met het voltallige 4Tuoze Orkest maar op ons nieuwe album wordt dit weer teruggebracht naar basis, waar het ooit begon. In al zijn simpelheid met een gitaartje, accordeon en viool. Op dezelfde plek waar ik het ooit schreef. Waar ik mij dagenlang, net als nu, als een kluizenaar had afgezonderd om geconcentreerd te kunnen werken.   https://www.youtube.com/watch?v=GKAKbai6hrU